_____Α Ν Α Φ Ο Ρ Ε Σ



_____ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

_____Στη σελίδα τούτη φιλοξενούνται ποιήματα που αναφέρουν τον Γιάννη Υφαντή ή που είναι αφιερωμένα στον Γιάννη Υφαντή.
_____Ακόμα στη σελίδα τούτη φιλοξενούνται δημοσιεύματα είτε αποσπάσματα δημοσιευμάτων, που ενώ δεν έχουν ως κύριο θέμα τους τον ποιητή ή το έργο του, εντούτοις για τον άλφα ή βήτα λόγο τον αναφέρουν.
_____Τέλος εδώ περιέχονται και τα ποιήματα εκείνα που, από το περιεχόμενό τους κι από τα λεγόμενα των δημιουργών τους, έχουν γραφτεί για τον Υφαντή η με αφορμή τον Υφαντή, αλλά για διάφορους λόγους, (αμέλεια, ατολμία, ιδιοτέλεια, μικροψυχία κ.λπ.), δεν ονομάζουν αυτόν που τα προκάλεσε.


Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΠΟΤΕ
_____Στον Γιάννη Υφαντή

Ο άγγελος Κάποτε πρωτόπλαστος
με την ηθική του γλώσσα λυμένη
στα νερά.
Ό άγγελος Κάποτε παραμεθόριος
σε χτήματα απέραντα
με την ωραία στύση του
το άδειο να φρουρεί.
Μέλι κι ακρίδα μασημένη μύριζε
ο στεφανωμένος τις αστραπιαίες σκέψεις
ο Κάποτε πού τη φύση υποσχέθηκε
λυτρωτική
χωρίς ν' απολυτρώνει απ' τη ζωή.
Τα φτερά του σωστοί συλλογισμοί
σάλευαν στο δροσερό αεράκι
της αμφιβολίας
και 'μεις όταν τον βλέπαμε
πάνω σε λόφους σούρουπο
σαν μόλις να κατέβηκε
ή λίγο πριν πετάξει
λέγαμε "να, ή εγγύηση
την τελευταία στιγμή απροσδόκητα
θα καταδεχτούμε το θάνατο!
Οι καταστροφές θα δείξουν
την άλλη τους όψη
της σωτηρίας
και το επιθανάτιο χώμα θα χωρέσει
ολόκληρο
στη λέξη ΦΥΤΡΩΝΩ".

Ο άγγελος Κάποτε
αέρας που σηκώθηκε
ξαπλώθηκ' η φωτιά
π' ακόμη τα σωθικά μας καίει.

_____Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρούκ, "Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας", Κέδρος 1980


ΠΟΙΗΜΑ
_____Στον Μήτσο Αντριανούδη, το Σκύλαρο

Την Αθήνα δεν γνωρίζω καλά και την αντιπαθώ· τον Φλεβάρη του 1978 κατέβηκα για επαγγελματική υπόθεση και ανέλπιστα χάρηκα που είδα το Μύρωνα· πριν δέκα χρόνια με το Χουλιάρα και τον Καλοκύρη μαζευόμασταν και πριν έρθει ο Ηλιόπουλος διαβάζαμε κείμενα
___________________________________δακρύζω
όταν αναλογίζομαι το εξήντα -εκείνη η μουσική- προηγουμένως είδα για δεύτερη φορά στη ζωή μου το Νόλλα (μια τρίτη αργότερα στη δεξαμενή) και φάγαμε με μια μεγάλη παρέα όπου θυμάμαι τη Θεανώ το Μελινάκι το Μήτρα και τη Νατάσα· δεν είχε κέφια· και την άλλη μέρα στου Μαρκόπουλου ήταν ο Αντρέας και τους άρεσε να κουβεντιάζουν· στο σπίτι του γνώρισα τον Πούλιο κι άλλους πολλούς (κι έναν τρελό αντισοβιετικό πού με νευρίασε) αλλά μίλησα στο τηλέφωνο με τον Εδεσσαίο ποιητή το Μέσκο πού το εξηντατέσσερα τον συνάντησε σ' ένα μαγαζί ο πατέρας μου και του 'πε ότι γράφω και κείνος απάντησε να συνεχίσω και συνέχισα μ' ένα απολύτως ανέκδοτο ποίημα που βεβαίως του το αφιέρωσα· την ίδια χρονιά άκουσα σε διαλέξεις τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και το Χριστόφορο Μάλαμα στα Γιαννιτσά. Πρέπει να γνώρισα κι άλλους αλλά έφτασε πια ο Απρίλης και τους ξέχασα· ο Καλοκύρης είδε επίσης το Χατζιδάκι και με την Αλέκα εμείς το Χριστόφορο. Ε ρε πούστη!
_________________________τι θα 'ναι όλα αυτά σε τριάντα χρόνια, ποιος
θα 'ναι ανάμεσά μας ο Καραντώνης και του Κοντού τα ποιήματα ποιος θα υποτονθορίζει· σε ποιο κλαδί θα κελαηδεί ο Υφαντής η ποιητάρα και του Μαυρογένη η σκαπάνη τι θα ξερνά· θα 'χει στεγνώσει κι ο Μπακιρτζής, ο Σαββίδης θα 'ναι κάπου επίτιμος· Μαρωνίτη! αγωνία με πιάνει με το Δημητριάδη· τόση σπουδή· ο φασισμός θα 'χει περάσει και τα τσιφτετέλια θα 'χουν πέραση
__________________________αλλά τα ποίημα δεν θα τελειώσει με το απαραίτητο "κι εγώ..." πού τάχατες κάτω από μια προτομή" του Καραμανλή θ' αστειεύομαι με τη Ρούκ και με την Ολυμπία·
__________________________στην Αθήνα θα είμαι.

_____Από την ποιητική συλλογή του Πάνου Θεοδωρίδη ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΤΕΖΙΡΕ, εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, 1980.


ΠΟΙΗΜΑ

Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα
και να 'χω καθημερινά
την γκρίνια της Κυρά Φροσύνης...
Ο Φρόντζος κάνει πόλεμο ενάντια στον Αφέντη Βαγγέλη
και ο Σπυρίδων, πάσης Ηπείρου Έξαρχος ,
να βροντά ολονυκτίς
τις καμπάνες της Μητρόπολης
- έρχεται, λέει, έρχεται
ο Μαύρος Καβαλάρης...
Ποιος είδε την Μαργαρίτα Περδικάρη
μπρος στα τουφέκια της αυγής;
Στο Cancer Hospital
κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Χατζής
και ο Υφαντής
να ψαρεύει, όλο τον Αύγουστο, πέστροφες
με την Φρειδερίκη στο Ζαγόρι...
Καϋμένο Μιτσικέλι,
γυμνέ μου Όλύτσικα,
τομάρια των Τζουμέρκων,
να πουλάς τουριστικά στη λίμνη,
έξω απ' το σαράι του Αλή Τεπελενλή...

_____Από την ποιητική συλλογή του Κωστή Μοσκώφ ΠΟΙΗΜΑΤΑ,εκδόσεις Καστανιώτη 1980.


ΠΟΙΗΜΑ

Υφαντή μου, Υφαντή μου,
οι κουφάλες κάνουν πως δεν σε διακρίνουν,
μα, Εσύ, το ξέρεις ότι το ξέρω,
πως βλέπω, δηλαδή, πόσο σπουδαίος Ποιητής είσαι.
Όσο μεγαλώνει η Συνωμοσία Σιωπής
τόσο πιο πολύ να βεβαιώνεσαι
ότι σε τιμά η Σιγή των Μηδαμινών.
Και Σ' ευχαριστώ,
αφού μαθαίνω να γράφω ποιήματα
διαβάζοντας εσάς τους Νέους.

_____Παρίσι 1993. Από την ποιητική συλλογή του Ηλία Πετρόπουλου ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, εκδόσεις Νεφέλη.


_____Τα νέα του Internet

_____JOURNAL OF LITERATURE AESTHETICS (An international journal devoted to critical and creative writing in English)

_____Τεύχος Ιουλίου - Δεκεμβρίου 2001. Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ποίηση. 145 ποιητές από 40 χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισραήλ, Ιταλία, Ρωσία, Σουηδία, Φινλανδία, Η.Π.Α., Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Αίγυπτος, Σενεγάλη, Παλαιστίνη, Αυστραλία, Καναδάς κ.λ.π.). Αναφέρονται οι 18 σημαντικότεροι ποιητές. Ανάμεσα τους κι ένας Έλληνας. Ο Γιάννης Υφαντής (Yannis Yfantis: Greece).
_____

_____Παντελής Φλωρόπουλος, Περιοδικό Αναγγελία, 15 Ιανουαρίου 2003




ΜΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΔΑΒΙΑ Σ'ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ WILLIAM S. BURROUGHS *

_____ΚΥΚΕΩΝ:

_____Μίγμα από πολλά ανόμοια πράγματα, τάσεις, γνώμες αρχαιοελληνικό ρόφημα από αλεύρι, κρασί και μέλι· κυκεώνας με πρόσμιξη δραστικών φυτών ήταν ο καταλύτης της κοσμογονικής εμπειρίας στα Ελευσίνια Μυστήρια.
_____Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε μια κατάσταση αναχαιτισμένης εξέλιξης. Στο παζάρι αυτού του κόσμου οι μεταπράτες του θεάματος χρυσοπληρώνουν την καινοτομία και την περιφέρουν παραγεμισμένη με ψεύδη. Σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι ναοί του χρήματος και η φενάκη της παγκοσμιοποίησης σαρώνει τη διαφορά. Η συνταγή της επιτυχίας ορίζει υποταγή στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και δουλοφροσύνη που ταιριάζει μόνο σε σκύλους.
_____Οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται και για τον Έλεγχο είμαστε όλοι αναλώσιμοι· οι εκλεκτοί του θα αποικίσουν τους πλανήτες, η αρχαία θρησκεία του πόνου και της αυτοθυσίας θα παρηγορήσει τους υπόλοιπους. Μοιάζουν ακατανίκητες η απολυταρχία της Λογικής, η λατρεία της Δύναμης, η τυφλή ορμή της Μηχανής.
_____Στο μαγικό βουνό, μια νέα γενιά πολεμιστών εκπαιδεύεται στο να δυναμιτίζει ψευδόκοσμους και μέσα σε βροχή από πεφτάστερα αφουγκράζεται τον παλμό της Γαίας. Οι δραπέτες της Ανάγκης κάνουν θαρραλέα βήματα στην άγρια χώρα, ξυπνούν δίχως φόβο τις αρχετυπικές δυνάμεις και προετοιμάζουν τη ριζική μεταμόρφωση της συνείδησης.
_____Τα βιβλία της σειράς Κυκεών θέλουν να πληγώσουν το σκοτάδι και να συνδαυλίσουν την αρχαία φωτιά, στις μουδιασμένες καρδιές να παλινορθώσουν τον Έρωτα. Ανίερα κείμενα και ισχυρά ξόρκια παρατάσσονται δίπλα σε χάρτες του εσω-διαστήματος και προφητείες για την επερχόμενη αυγή. Η σειρά Κυκεών θα προσφέρει βιβλία-περάσματα στο χώρο των νέων ιδεών αλλά και της θαυματουργής εμπειρίας. Γιατί, όπως προτρέπει ο ποιητής, ο μη αναγνωρισμένος νομοθέτης του σύμπαντος:

_____Ακολούθησε όχι μόνο
_____τα χνάρια του πνεύματος στο χαρτί
_____μα και τον λύκου τα πατήματα στο χιόνι.
(1)

_____(1) Τι είπε ο καθρέφτης, από το "Μανθρασπέντα" του Γιάννη Υφαντή.


______________
_____* ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ (Ghost of Chance) Εκδόσεις οξυ (Σειρά ΚΥΚΕΩΝ)






ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ: Γεννημένος, στην Κοιλάδα της Αιτωλίας, Ραΐνα, το 1949, μυστικιστής, αποκρυφιστής και ιδιαίτερα συμβολικός, έχει κιόλας κατατεθεί με άξιες δουλειές στο χώρο αυτόν, που δεν χωράνε οι τυχοδιώκτες! Απ' το βιβλίο του «Ο καθρέφτης του Πρωτέα», Αθήνα, 1986, αναδημοσιεύω την «Αγρια Ιστορία»:





«Εξι μυρμήγκια κουβαλούν το πόδι μιας ακρίδας.
Η ακρίδα
ήταν ο δράκοντας στα σύνορα του τόπου. Και τον βρήκαν
χωμένο στη βαθιά ανατολή
του κολοκυθανθού.
Τρυγούσε λέει το μύθο. Ομως να:
όρμηξαν μέσα τα μυρμήγκια και τον έσυραν
έξω απ' το λουλούδι στην αυλή και τον κομμάτιασαν.

Τώρα μυρμήγκια έξι κουβαλούν το πόδι μιας ακρίδας.
Φτάνουν
στη μυρμηγκότρυπα· το σπρώχνουνε.
Και παραστάνουνε την τύφλωση του Κύκλωπα
από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους».

          Και ποιος δεν χωράει μέσα σ' αυτούς τους στίχους! Και πόσα δεν σημαίνει αυτή η αστραπιαία μυθοδρομία! Και ποιος θ'αρνηθεί εδώ τους παμπάλαιους συμβολισμούς ενός τόπου που ξαναγυρίζουν τα παιδιά του και ξαναμυρίζουν το ίδιο αίμα! Πιστεύω πως αυτή η ποίηση θά 'πρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Γιατί είναι σχολείο.

                                                                           Εφημερίδα «Εθνος», 1986


 ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

«Ιεροφάντη και ιερουργό του μυστηρίου της Ζωής» χαρακτηρίζουν τόν ποιητή Γιάννη Υφαντή, ο οποίος μας έστειλε από τη Θεσσαλονίκη, όπου ζει, το νέο του βιβλίο με τίτλο «Αρχέτυπα» (εκδόσεις Ζήτη).
Ενα μεγάλου μεγέθους, τρίγλωσσο (ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά) λεύκωμα με συνθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και ποίησης που «με-ταφράζουν» σε λόγο και εικόνα κυρίαρχα και αιώνια σύμβολα όπως η φύση, το πνεύμα, η ύλη, το άπειρο, το χάος, ο κόσμος.
«Γράφω θα πει πως δείχνω στους ανθρώπους, πως προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους την ομορφιά ή τη φρίκη που διαβάζω στο βιβλίο του Κόσμου», σημειώνει ο Γ. Υφαντής.
«Γιατί κανένας δεν αντέχει να διαβάζει μόνος το βιβλίο του Κόσμου».


Παρί Σπίνου, Ελευθεροτυπία 11-11-2001
 



   ΦΥΤΟΓΡΑΦΙΑ

"Ο κόσμος· ένα θαύμα. Αυτός ο θάμνος
με τα μαβιά λουλούδια του κοιτάζει αυτό το θαύμα
δίχως ν' απορεί
μέρα και νύχτα το κοιτάζει ώσπου τυφλώνεται
     κι από
          τα
     σκοτεινά του
                    μάτια
          πέφτουν
               σπόροι"

"Ο καθρέφτης του Πρωτέα", Γιάννης Υφαντής



"ΟΠΟΛΥΟΜΜΑΤΟΣΘΑΜΝΟΣ"



Ηταν μια νύχτα ταραγμένης σιωπής πριν από αρκετά χρόνια. Ξάγρυπνη, εμμανής και μαύρη σαν την πίσσα. Ως δια μαγείας όμως και ευτυχώς τις μικρές εκείνες ώρες βρήκα τελικά το γιατρικό. Ή, για να το πω καλύτερα, κατέληξα να κάνω τον υποβολέα στον εαυτό μου συλλαβίζοντας τις οδηγίες χρήσης του ανθρωποσωτήριου μύθου, έτσι όπως ρυθμικά τις στιχουργεί στη συλλογή του "Ο καθρέφτης του Πρωτέα" ο Γιάννης Υφαντής. Τον συμβουλεύομαι από τότε στα δύσκολα μόνο τον ιερέα τούτο της αρχαίας μνήμης και παγανό της φύσης, αλλά τα καταφέρνει ακόμα περίφημα στο να καταςσιγάζει την παραφορά και να αναμοχλεύει όταν πρέπει τον ενθουσιασμό μου. Κατέχει επίσης το σπάνιο για ποιητή χάρισμα του να προβάλλει εικόνες στη νευρωνική οθόνη, και για το ποίημα που μόλις διαβάσατε προσκομίζω αυτή τη φωτογραφία της μπελαντόνας και τα λιγοστά στοιχεία που τη συνοδεύουν ως (απολύτως υποκειμενικό βέβαια) κλειδί της ερμηνείας του. Δεν είχα ποτέ ως τώρα την τιμή να συναντήσω τον Γιάννη Υφαντή και να του εξομολογηθώ τις εικασίες μου, για να συγκατανεύσει (όπως ελπίζω) μ' ένα χαμόγελο ή να με τιμωρήσει αντίθετα (αλί μου) στέλνοντας στα ενύπνια καταπάνω μου ένα τσούρμο από τους αφρίτ που τυφλά τον υπακούουν. Του ζητώ λοιπόν δημοσίως συγχώρεση για το θράσος μου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη στερέψει για αυτόν ποτέ το θεϊκό υδρόμελι των ποιητών...................................
......................................................................................................................................
...Κάθε φαρμάκι είναι και φάρμακο, λένε, βλέπετε, οι γιατροί, και για τους ποιητές δεν υπάρχει όλεθρος που δεν κρύβει στα σωθικά του ένα θαύμα...

_______________Ορέστης Δαβίας, ΒΗΜΑGAZINO σελ.75, Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, 13-1-2002



Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

          Για τον φίλο μου Γιάννη Υφαντή
          με αγάπη, Wei He
          Θεσσαλονίκη, 10-12-91


Ο κύριος Υφαντής δεν υφαίνει
προτιμάει να βλέπει καμιά αράχνη
και να έχει φεγγάρι·
τέτοια αραχνομούνα του αρέσει.

Ο κύριος Υφαντής λέει συχνά
ότι διαβάζει και γράφει ωραία πράγματα,
μα όχι στα αρχαία κινεζικά, κι ούτε στα αρχαία αιγυπτιακά
πού είναι ο καημός του.

Ο κύριος Υφαντής δεν πιστεύει στο Θεό και στη βασιλεία Του
πλην όμως δεν κατήργησε την εικόνα του αγίου Δημητρίου, και πήγε
και άναψε κερί. Εις μνήμην, λέει, του μπάρμπα Μήτσου,
εκείνου του αγραμμάτιστου, του χωρικού της Ραΐνας.

Κάποτε όταν εχιόνισε, ο κύριος Υφαντής
βγήκε στα βουνά και θέλησε να περπατήσει στα τέσσερα
ως κοπρόσκυλο ή ως βασιλικό ελάφι
κι εντράπηκε άθελά του μπρος σε δύο κοριτσόπουλα.

Ε, τί να πω άλλο,
εν ολίγοις, τούτος ο κύριος
ο κύριος Υφαντής μας είναι
και δεν είναι ένα πρόβλημα.

O Γουέι με την Αριάδνη στη Ραΐνα Λαμπρή του 1989

 
 
 
 
          ΕΤ3, (1997), από συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στον Ηλία Κουτσούκο:
          - Κύριε Χριστιανόπουλε, υποστηρίζετε ότι η Θεσσαλονίκη ως προς τον πολιτισμό, βρίσκεται πολύ πιο πάνω από την Αθήνα. 'Εχετε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα να μας δώσετε;

          - Βεβαίως! 'Εχει η Αθήνα έναν Υφαντή;

 
 

          ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ


          « ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΡΟΤΥΠΙΑ » ('Ενθετο &7 Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ) Νο 165 16-1-2005
( Επιμέλεια: Παρή Σπίνου, Στ.Παπασπύρου. Φωτογραφία: Π. Πετρόπουλος )

 

          Απόσπασμα που αναφέρεται στον Γ.Υφαντή :
          «.....Στο www.geocities.com/yfantis_yannis , όμως, και υπό τους ήχους του Σαντάνα, διαβάσαμε ποιήματα του Yφαντή μαζί μ'επιστολές που του έστειλαν κατά καιρούς ο Ρίτσος, ο Πετρόπουλος, ο Πεντζίκης ή ο Ελύτης («Δούλευε και μην ακούς κανέναν!»)......»


 

Απο συνέντευξη του Ηλία Πετρόπουλου στο «Βestseller», τεύχ.16, Μάιος-Ιούνιος 1998.

 
 

Απο το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Καπανταΐδες και μαχαιροβγάλτες», ΝΕΦΕΛΗ, 2001.

 
 

Ο γενναίος δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας», Γιάννης Τριάντης στη σελίδα του  «ο τύπος των ήλων»

έχει αναφερθεί πολλές φορές στον Γ.Υ. Εδώ η αναφορά της 24ης Μαρτίου του 2003.

 
 

Περιοδικό «Ραδιοτηλεόραση» 23-30 Μαΐου του 2003.

 
 

Πέτρος Κασιμάτης «Ελεύθερος τύπος», Κυριακή, 14 Μαρτίου 2004.

(Σημείωση του Γ.Υ.: Το «σημαντικότερος της γενιάς του '70» είναι η γνώμη του Π. Κασιμάτη.

Εγώ δεν συμμερίζομαι τέτοιες συγκρίσεις. Θεωρώ πως είμαι ίσος με τον εαυτό μου. Κι αυτό μου αρκεί)

 
 

Μήπως η εικονική πραγματικότητα κυριάρχησε πια σε τέτοιον βαθμό, ώστε να φαίνεται ενοχλητική η αληθινή πραγματικό­τητα;

Όταν τους ενοχλείς, πρώτα σου επιτίθενται. Άλλοτε υπό τον μανδύα της κριτικής και άλλοτε ευθέως, σε λοιδωρούν, σε βρί­ζουν και σε χλευάζουν. Και στην συνέχεια, αφού σε έχουν υποτιμήσει αρκετά, το να σε αποσιωπήσουν θεωρείται φυσική συνέπεια. Ώσπου, όταν η Συνωμοσία Σιωπής έχει επιβληθεί πια, άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Εάν τολμή­σεις να διαμαρτυρηθείς, εγκαλείσαι για αναξιοπρέπεια, υπερτροφικό εγωισμό ή μανία καταδίωξης. Και τελικά, συνειδητο­ποιείς ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται, ο κόσμος είναι γεμάτος αδικημένους, με την δική σου γκρίνια θα ασχολούνται τώρα;

       Όλη αυτή την θλιβερή κατάσταση, την ανατέμνει υπο­δειγματικά ένας άλλος αδικημένος σύγχρονός μας, ο ποιητής Γιάννης Υφαντής, στο βιβλίο του ΤΟ ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ (και ιδίως στο κείμενό του «Ο καφκικός εφιάλτης»).

        Πρόκειται για έναν δημιουργό, πολύ πιο αποσιωπημένο από εμένα, κυρίως

 εξαιτίας του ότι η ποίηση είναι εξαιρετικά ανί­σχυρη στις μέρες μας. Ενώ ο υποφαινόμενος, γεννώντας ακα­τάπαυστα μυθιστορήματα, και δημοσιογραφικά κείμενα για το Seven ή Τα Νέa, δεν υπέστη και τόσο μεγάλη ζημιά τελι­κά. Το έργο και η δημόσια στάση μου, μπορεί να με έκαναν αντιπαθή στους κριτικούς και στο είδος εκείνο του λογίου-αλά-Ψωροκώσταινα, με τον οποίο δεν με συνδέει ούτε καν απλή συνωνυμία. Ταυτόχρονα, όμως, μου χάρισαν ένα στα­θερό, σχεδόν φανατικό, αναγνωστικό κοινό, που με συντη­ρεί οικονομικά και που άλλοι συνάδελφοι μου δεν το βλέ­πουν ούτε στον ύπνο τους.

 Από το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου «Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ», σελ. 631, εκδόσεις Πατάκη, 2003.

 
 

Εφημερίδα "ΤαΝεα" 11 Ιουλίου 1987

 

Απο συνέντευξη του Παναγιώτη Καλατζόπουλου περ. «Δίφωνο», Φεβρουάριος 2005.

 
 

Εφ: «ΤΑ ΝΕΑ», περ.«Ταχυδρόμος», 22 Ιανουαρίου 2005:

Αφιέρωμα (με επιμελητή τον κ. Ηλία Κανέλλη) στην τολμηρή ερωτική ποίηση

των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

 

Περιοδικό STATUS, Οκτώβριος 2005:

Κριτική βιβλίου απο την Αναστασία Καμβύση.

 

Από το περιοδικό POLI, Δεκέμβρης 2006. Κείμενο Μάκη Γουβέλη. Φωτογραφία Αριάνας

 
 
      ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

      Συνολικό τόμο με όλα τα έργα του εξέδωσε ο ποιητής Γιάννης Υφαντής υπό τον τίτλο «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» (εκδόσεις «Αγκυρα») και τον παρουσιάζει απόψε στον πολυχώρο «Νοsotros» (8.30 μ.μ., Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια). Οπως σημειώνει, «Το μηδέν γίνεται κάποτε θηλειά, κι άλλοτεστοχασμός και ποίηση». Με αυτή την αφορμή θα συνομιλήσει με λογοτέχνες και δημοσιογράφους και θα απαγγελθούν αποσπάσματα από τις συλλογές του από τους: Μαργαρίτα Καραπάνου, Βαγγέλη Ραπτόπουλο, Ελένη Γκίκα, Βασίλη Καλαμαρά, Πέτρο Κασιμάτη, Φρύνη Θετάκη.
 

      ΒΑΣ. ΡΟΥ.

 

      ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/12/2006

 

 
 

      ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

 

      Μια ακόμη πτυχή του ερωτικού ποιητικού λόγου προσπαθεί να πλάσει ο Γιάννης Υφαντής με τη νέα συλλογή του «Ερως ανίκατε μάχαν» («Μελάνι»). Πρόκειται για ποιήματα που σοκάρουν ή θέλουν να σοκάρουν, με κοινό παρονομαστή την πρόκληση του ερωτισμού α λα Ζορζ Μπατάιγ. Αλλά όμως, στην εποχή της ευφράδειας κάθε τύπου και όταν πλέον έχουν όλα ειπωθεί και επιδιωχθεί στην ερωτική λογοτεχνία, ο Ελληνας ποιητής αποτυχαίνει να ερεθίσει -έστω- τα πάθη. Η συλλογή περιλαμβάνει επιλογές από 6 ποιητικές συλλογές καθώς και δύο ενότητες από ανέκδοτα ποιήματα. Ενα δείγμα: «Ω θεία ευχαριστία όταν το μουνί σου μου δαγκώνει και μου γλείφει το φαλλό/με το εξαίσιο στόμα του το ρόδινο το σάρκινο και υγρό...».
 

      ΒΑΣ.ΡΟΥ.

 

      ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/09/2004

 

 
 
      «Ούτε τύμπανα ούτε τρομπέτες». Η πρώτη εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του
δικού μας Γιάννη Τριάντη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Αγρίνιο, ήταν απολύτως
συμβατή και με τον τίτλο και με το περιεχόμενο της έκδοσης (από τον «Ικαρο»):
συγκίνηση, τρυφερότητα, ουσία. Εγινε το βράδυ της Παρασκευής στην όμορφη
Δημοτική Γλυπτοθήκη Καπράλου, με βασικούς ομιλητές τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον
ποιητή Γιάννη Υφαντή και το ζωγράφο Χρήστο Μποκόρο.

      ..."Αγρινιώτης κι ο ποιητής Γιάννης Υφαντής, στάθηκε κι αυτός περισσότερο στα
αυτοβιογραφικά κείμενα και στη λογοτεχνική πένα του Τριάντη, που τον έκανε να
παραβεί την απόφασή του να μη συμμετέχει σε παρουσιάσεις βιβλίων. Και ανέτρεξε
στα δικά του ποιητικά κοιτάσματα για να ανασύρει ένα ποίημά του που σε αίσθημα
και περιεχόμενο συντροφεύει ένα από τα μικρά διηγήματα του Τριάντη"...

      ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/12/2005
 
 
      Η νέα συλλογή διηγημάτων του Μηνά Βιντιάδη

      18 «όχι» στο αυτονόητο...

      Πώς όμως εξηγείται ο τίτλος της συλλογής; Τι ακριβώς υπονοείται; Ο Μηνάς
Βιντιάδης επικεντρώνει ουσιαστικά σε προσωπικές στιγμές (που θα μπορούσαν ν'
ανήκουν στον καθένα), σε λεπτομέρειες της καθημερινότητας, σε μικρά και μεγάλα
συμβάντα του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται οι ήρωές του. Απαντάει άμεσα:
«Κοιτάξτε γύρω σας. Παντού κοκόρια. Μεγάλα που θέλουν όλες τις κότες δικές τους,
μικρά που καιροφυλακτούν για να κλέψουν λίγη ηδονή από τα χαρέμια των ισχυρών.
Δράκοι οι μεγάλοι, εν δυνάμει δράκοι οι μικροί που μεγαλώνουν και παίρνουν τη
θέση των άλλων. Ενα γαϊτανάκι τρόμου όπου οι ρόλοι αλλάζουν χωρίς να το
παίρνουμε είδηση. Ποιο είναι το χειρότερο; Αυτό που έχει γράψει ο ποιητής
Γιάννης Υφαντής: "Καημένε κόκορα. Οι κακογαμημένοι θέλουν να μας σφάξουν!" Αν
ήμουν λίγο πιο τολμηρός, αυτός θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου».

      ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ

      ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/08/2006
 

"Αναγγελία", 28 Φεβρουαρίου 2007.

  • http://www.muenchen.de

    Yfantis Yannis

    03.11.2003 – 29.01.2004
    Sein Nachname Yfantis bedeutet übersetzt Weber und so verwundert es vielleicht nicht, dass er neben Landwirtschaft und Viehzucht auch das Weben gelernt hat. Seinem Verständnis nach bedeutet Schreiben ein Weben mit Worten, und das betreibt der 1949 geborene Schriftsteller und Lyriker seit 1971. Er beschäftigt sich vor allem mit der Mystik und hat viele entsprechende Dichter aus verschiedenen Epochen und Ländern übersetzt. Sein umfangreichstes, mit eigenen Fotos, Zeichnungen und Collagen angereichertes Werk Archetypen erschien 2001 in griechisch, englisch und deutsch.

Αναφορά στο site του υπουργείου πολιτισμού της Βαυαρίας ( Μόναχο )

 
 

Ivan Moody

Programme Notes

 

This page contains programme notes for various of my works. Similar notes for other works are available on request: please e-mail me at

ivanmoody@ukonline.co.uk

 

Revelation

Narrator, male choir, chamber organ, two trombones, two viols

Introduction for BBC radio broadcast

The Greek word Apokálypsis means "Revelation", and it is because the word "Apocalypse" in English nowadays tends to suggest only images of destruction that I have preferred to call this work Revelation. Apocalypses, both Christian and pre-Christian, were works written by visionaries, conveying a prophetic or ethical message in highly rich, symbolic language. Though the very nature of an Apocalypse demands a sudden, catastrophic change in order to modify an existing situation in which evil is predominant (and here a parallel may be drawn with the catharsis of ancient Greek tragedy), such change is the precursor of a new and glorious age, and the final message is consolatory and full of hope.

It is this positive, even joyful, aspect of Revelation which I have endeavoured to emphasize: Orthodox Christianity says that we cannot know what will happen after death, and similarly we cannot know what will occur at the end of time. The Revelation of St John is a mystical experience, highly personal and charged with the symbolism of his time, and was consequently not easily accepted into the Biblical canon; it would be unwise to take his every word literally. What resounds through the Book of Revelation, however, is the message of hope: "Surely I come quickly. Even so, come, Lord Jesus". I have emphasized this message by prefacing the score with a poem entitled "Mirrors" by the Greek poet Yiannis Ifantis, to whom the work is dedicated:

In most men you see

yourself "as in a glass darkly." Almost always

before you, narrow windows, cracked or blurred, stand

or pass. And I think that the presence of God

or, as they say, the Day Of Judgement, shall be

nothing more

than a clear, large mirror where you shall see yourself

from head to toe, and rejoice

in the essence of your presence with crystal clarity.

That clear, large mirror will, one must suppose, show the negative as well as the positive - hence the prayers for mercy which I have incorporated into the text from Matins of Sunday of the Last Judgement, celebrated in the Orthodox Church two weeks before the beginning of Great Lent.

Structurally, Revelation is divided into four parts. The first is "Proclamation of the Revelation", using words from the beginning of the Book of Revelation describing in symbolic terms the majesty of the Lord, the Alpha and the Omega. The second part, which begins with words from Matins of the Last Judgement, is called "The Battle - War in Heaven", a battle which is described by the Narrator, using the awe-inspiring imagery of St John, and by the instrumental group (more specifically the organ). "The Victory", Part Three, is similarly conveyed by the Narrator and the instruments, which engage in a series of dialogues using musical material from Part Two, culminating in a heterophonic section which brings all the instruments together only at the end. The fourth part, "Epilogue", recalls the music of the opening of the work, the Alpha and the Omega, following the structure of the Book of Revelation, and finishes with the magnificent final words of St John, in English and in Greek:

            "And the Spirit and the Bride say: Come. And let him that heareth say: Come. And let him that is athirst Come. And whosoever will, let him take the water of life freely. He which testifieth these things saith, surely I come quickly. Even so, come, Lord Jesus. Amen."

The Book of Revelation seems to me eternally contemporary, and eternally full of hope.

IM Lisbon, 6th December, 1995

St Nicholas of Myra, Wonderworker

 
 

agrinio-culture

Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Παρασκευή, 11 Απρίλιος 2008

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Σε μια εποχή που σκεφτόμαστε ( ή μας κάνουν να σκεφτόμαστε ) το δήθεν το «πλήγμα» από τον διασυρμό της χώρας λόγω του σκανδάλου με τους ντοπαρισμένους αθλητές, έχουμε ξεχάσει ότι ατόφιο και καθάριο έχει να επιδείξει ο τόπος μας . Ως νεοέλληνες αν έχουμε διαφυλάξει κάτι από το αρχαίο παρελθόν που κληρονομήσαμε αυτό είναι η ποιητική μας παράδοση και τίποτε άλλο. Έχουν απομείνει κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα που δεν νοιάζονται μόνο για το πως θα κερδίσουν λίγο τηλεοπτικό χρόνο και για το πως θα τα οικονομήσουν ανεξαρτήτως του μέσου που θα μεταχειριστούν για να πετύχουν το σκοπό τους · έχουν απομείνει κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι, κάποιοι ποιητές . Κι όμως αυτούς τους ανθρώπους τους σκοτώνουμε καθημερινά. Όλοι μας είμαστε ένοχοι για αυτό το φόνο ως κοινωνία. Και φόνος σημαίνει κακουργιοδικείο 20 χρόνια τουλάχιστον! Να πως έγινε το έγκλημα, να πως τους σκοτώσαμε : με το να τρέχουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι να φωτογραφηθούν δίπλα στους ντοπέ «αθλητές» με τα μετάλλια στο στήθος. Εμείς οι απλοί πολίτες με το να βλέπουμε στο τελεβίζιο τις tv persones και τα κουτσομπολιά της show biz! Αλλά και στη μικρή μας κοινωνία εδώ στο Αγρίνιο τα ίδια συμβαίνουν και χειρότερα: οι τοπικοί παράγοντες {πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι (;)} κάνουν πως δεν ξέρουν, δεν άκουσαν τίποτε για το έγκλημα. Αν ο πρώτος τυχόν βουλευτής του νομού, επισκεφτεί κάποιο χωριό της περιοχής και πει μια από τις συνηθισμένες μπαρούφες, τόσο ο βουλευτής αυτός όσο και η μπαρούφα του θ' απασχολήσουν, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες (και τις πιο κουλτουριάρικες!!!) Αλλά για τον φόνο δεν θ' ακούσετε τίποτε. Πως ένας άνθρωπος του τόπου μας εκπροσωπεί τη χώρα (και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο), προχτές στη Μασσαλία ή στο Ελσίνκι, χτες στο Αλγέρι ή στο Κάιρο, αύριο στη Βρέμη,σιωπή.
Ε, λοιπόν ακουστέ το : ο Γιάννης Υφαντής είναι καλεσμένος στο διεθνές φεστιβάλ ποίησης “poetry on the road” που διοργανώνει το Literatur Forum στη Βρέμη από τις 15 έως τις 22 Μαΐου 2008. Άλλη μια αναγνώριση για τον Αγρινιώτη ποιητή από το εξωτερικό, ως συνήθως, μιας και στην Ελλάδα κυβερνά ακόμη ο κύριος Κλίκας. Ευτυχώς που η στραβή μας εποχή εκτός από τα μύρια κακά, γέννησε και τα blog για να μπορούμε να δίνουμε στην κάθε είδηση την άξια που πρέπει και στο AGRINIO – CULTURE φιλοδοξούμε , αν και έχουμε μόλις μια εβδομάδα ζωής , να σας πείσουμε γι’ αυτό. Σύντομα θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με το Γιάννη Υφαντή , όχι κάνοντας ένα συνηθισμένο αφιέρωμα από αυτά που μοιράζουν αφιλοκερδώς φωτοστέφανα ,αλλά κάνοντας μια προσπάθεια να τον εξηγήσουμε και λάβουμε ευκολότερα το «μήνυμα» του.-

 
 


« Post Message »

 

 

Posted by Thamiel on Mar 17, 2008, 5:09am

An interesting little poem by the Greek fellow Yannis Yfantis:

THUS SPOKE THE MUSE

All things are transformations of Zero; maya.
Put zero in your finger as a ring and you shall exorcise the Maya.
*


*Maya, in sanscritic is the mother of Buddha and also the hallucination. Maya, in Greek is charm (sorcery).

See
http://www.yfantis.gr/poiimataseksenesglosses.htm for more, it's really wonderful stuff if you like magickal poetry.

 

Photo: Yannis Falkonis

“…selten in unserer Zeit haben wir das Glück, solche dichten, wesentlichen Verse zu lesen, die darüber hinaus so genau in der Ausdrucksweise sind“, schrieb bereits 1980 der grosse griechische Dichter Jannis Ritsos über die Gedichte von Yannis Yfantis.

Yannis Yfantis ist ein guter Kenner der Vorsokratiker, ein Bewunderer der griechischen, aber auch der östlichen Mythologie und Übersetzer zahlreicher Dichtwerke aus verschiedenen Sprachen.

Yannis Yfantis ist kein Schreibtischdiechter. Auf seinen vielen Reisen sammelt er Bilder, Eindrücke und Weisheit die er sich zu eigen macht und in Dichtung verwandelt. Seine Gedichte sind exzentrisch und h und oft surrealistisch, man merkt ihnen an, dass sie der Ertrag einer unermüdlichen und ununterbrochenen Lebensaufgabe sind; seine Lyrik wird kontrovers diskutiert - wobei gerade die anerkanntesten Dichter Griechenlands ihn uneingeschränkt bewundern.

Yfantis Wurde 1995 in Kairo der „Kavafis - Preis“ verliehen. Einzelne Gedichte von ihm wurden in verschiedene Sprachen der Welt übersetzt und in literarischen Zeitschriften publiziert. Hauptwerke u.a.: Manthraspenta; Der Spiegel des Proteus; Zeichen unsterblicher Erinnerung; Gedichte-Stickereien auf des Teufels Haut; Archetypen; Das Ideogramm der Schlange; O Eros, du allsiegender Gott!; Die Verwandlungen der Null (Eine Gesamtausgabe seiner edierten und unedierten Werke).

Niki Eideneier

http://www.poetry-on-the-road.com/seiten/autoren/en_autor26.htm

 

Εξώφυλλο από το ηλεκτρονικό περιοδικό ΜΟΝΚΕΥ, αφιερωμένο στον Γιάννη Υφαντή.

 
 

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008,  ΘΡΗΣΚΕΙΑ,   ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΙΤΩΛΩΝ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

Σύγχρονες αιρέσεις στην Αιτωλοακαρνανία

Περίπου 25 δρουν στο Νομό

Πολλές υποθέσεις στο γραφείο επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗ

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Μπορεί επίσημα να μην ανήκει σε κανένα δόγμα, παρά μόνο σε αυτό της ποίησης, μια συζήτηση ωστόσο μαζί του σχετικά με τη θρησκεία δεν μπορεί παρά να είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Ο λόγος για τον διακεκριμένο ποιητή Γιάννη Υφαντή, ο οποίος δηλώνει πριν απ’ όλα αγνωστικιστής.

«Δεν δικαιούμαι» καθώς μας είπε «να λέγω ότι γνωρίζω πράγματα που δεν γνωρίζω». Κι αυτοί που λένε «πιστεύω», πριν απ’ όλα φανερώνουν ότι δεν γνωρίζουν ελληνικά, διότι η λέξη «πιστεύω» προέρχεται από το «επίσταμαι», γνωρίζω κάτι επιστημονικώς, εμπειρικά και αποδεδειγμένα. Αν δεν ήσαν προληπτικοί, αν σκέφτονταν ελληνικά, αν δεν ήσαν φοβισμένοι από τους παπάδες και την αστυνομία, από τους γειτόνους και τον επικρεμάμενο κοινωνικό αποκλεισμό, θα έλεγαν ταπεινά, αυτό που πράγματι τους συμβαίνει: «δεν γνωρίζω», «ίσως», «νομίζω», «υποψιάζομαι», «υποθέτω».

Και βεβαίως, είμαι αγνωστικιστής. Ως προς την ύπαρξη ζωής μετά θάνατον, λόγου χάριν. Ο φίλος μου ο Σωκράτης (και μην παραξενεύεστε, με το «φίλος μου», -αλλοίμονό μου αν δεν υπήρχαν αυτοί οι όντως ζωντανοί να συνομιλώ μαζί τους-) λέει για την ζωή μετά θάνατον, «αν υπάρχει, θα είναι καλό για μένα, διότι…κ.τ.λ.,…. Αν πάλι δεν υπάρχει, το Τίποτε είναι προτιμότερο για μένα από το να ζω εδώ ανάμεσα σε ρουφιάνους…»

Και βεβαίως είμαι άθεος ως προς την έννοια "θεός δημιουργός". Διότι χρειάζεται πολλή ανοησία για να τοποθετήσεις ένα θεό δημιουργό πίσω από το Άπειρο. Είναι ύβρις (και ξαναλέω) είναι  άγνοια της ελληνικής γλώσσας, το να τοποθετούν δημιουργό σε κάτι, που την αρχή του και το τέλος του ούτε μπόρεσαν ποτέ να γνωρίσουν, ούτε και πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν.

Και αποδέχομαι βεβαίως τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων. Διότι αποτελούν προσωποποιήσεις των αιωνίων δυνάμεων και όψεων της Φύσεως. Και φυσικά είναι αθάνατοι, αφού και οι δυνάμεις που εκπροσωπούν είναι αθάνατες. Η Αφροδίτη ζει και θα ζει, όλοι το ξέρουμε. Ο Άρης ζει και θα ζει, όλοι το ξέρουμε. Και πόσο σύμφωνα είναι όλα τούτα με τον Κάδμο-Κόσμο και την σύζυγό του Αρμονία: Κοιτάχτε: Έξη θεοί, έξη θεές. Το θηλυκό είναι ισάξιο του αρσενικού όπως η Φύση το θέλει. Αντίθετα με άλλες θρησκείες, που ασεβώντας προς στους φυσικούς νόμους θέλουν τη θηλυκή οντότητα κατώτερη».

Για τον Χριστιανισμό θεωρεί ότι «αποτελεί μια από τις πιο φιλελεύθερες θρησκείες, καθώς έχει ξεπεράσει το στάδιο της βαρβαρότητας, σε αντίθεση με τον Ισλαμισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μεγάλο φανατισμό». Μάλιστα, θαυμάζει τη βυζαντινή τέχνη και τα Ευαγγέλια, διότι «μέσα σε αυτά έχουν ειπωθεί μεγάλες λυτρωτικές αλήθειες, που όμως πρώτοι και καλύτεροι, οι ίδιοι οι χριστιανοί, δεν τις σέβονται, δεν τις ακολουθούν, δεν τις κάνουν πράξεις ζωής».

«Σ’ ένα πρώτο επίπεδο» μας λέει «είμαι υπέρ της προσέγγισης των θρησκειών. 

Όμως αυτό, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, στην πράξη δηλαδή, καθίσταται αδύνατο. Ο αλλόθρησκος θα σε «σεβαστεί», όσο θα νοιώθει αδύνατος. Όταν όμως νοιώσει δυνατός θα σου επιτεθεί με φανατισμό. (Βλέπετε τι έγινε επί Μεγάλου Θεοδοσίου). Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φανατισμός από τον θρησκευτικό φανατισμό.

Πάμε λοιπόν σ’ ένα τρίτο επίπεδο, όπου όλα τα παιδιά θα μαθαίνουν τα πάντα για όλες τις θρησκείες. Και όταν ενηλικιώνονται θ’ αποφασίζουν συνειδητά κι ελεύθερα αν θ’ ακολουθήσουν κάποιαν από αυτές ή θα μείνουν έξω από αυτές, ακολουθώντας μόνο την ιαματική ομορφιά και την αλήθεια που ελευθερώνει, αποκαθιστώντας έτσι (όπως οι ποιητές από πάντα κάμνουν) την πρωταρχική ιερότητα όλων των όντων. Κοιτάχτε πόσο όμορφα το λέει ο Μέγας Ελύτης: «Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς / πολυπαθής κι αόρατος, πιάσε μου το χέρι. / Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι / κ’ είναι ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω» 

 
 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΧΡΟΝΟΣ» ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

«Δεν μπαίνω σε κλουβιά» λέει ο ποιητής Γιάννης Υφαντής

19.05.2007
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ ΧΡΟΝΟΣ 87,5FM
«Δεν μπαίνω σε κλουβιά» λέει ο ποιητής Γιάννης Υφαντής

Δεσμούς με την Θράκη έχει ο Γιάννης Υφαντής, ο ποιητής που χθες με το λόγο, τους στίχους και την γραφή του καθήλωσε το κοινό στο μπαρ Ραδιόφωνο όπου έγινε η παρουσίασή του. Νωρίτερα στην εκπομπή «με το αερόστατο του ράδιο Χρόνος 87,5fm» μίλησε για την ζωή και τη διαδρομή του, για τους δεσμούς του με την Θράκη και αποκάλυψε την εσωτερική σχέση με τα τραγούδια του Χρόνη Αηδονίδη, λέγοντας ότι είναι θαυμαστής του από μικρό παιδί και παραμένει έτσι. «Κάποτε, στα 19 με 20 χρόνια μου έγραψα και ένα ποίημα γι’ αυτόν, δεν το δημοσίευσα, αλλά το έχω.

 Έπειτα είμαι θαυμαστής του Δημόκριτου, έχω γράψει ποίημα γι’ αυτόν που το δημοσίευσα εδώ και καιρό. Αγαπώ την Θράκη. Μου έτυχε κάποτε να γυρίζω από την Κωνσταντινούπολη και να περπατήσω όλη τη νύχτα κάτω από τον έναστρο ουρανό της πεδινής Θράκης. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.


-Εμείς χαιρόμαστε που σε φιλοξενούμε και σε έχουμε εδώ και θα ήθελα να σταθώ στο γεγονός ότι μέσα από την γραφή σου δημιουργείς μία σχολή σκέψης και αυτό είναι που λείπει σήμερα…


-Μου θυμίζεις τώρα κάτι που μου είπε ο Στέφεν Γκέτσεφ, φίλος του Ελύτη, του Βάρναλη, του Σεφέρη και που με την παρότρυνση του Ελύτη όπως μου έλεγε, με μετέφρασε στα βουλγαρικά.

Δεν μου είπε ότι δημιουργώ μια σχολή σκέψης. Μου είπε ότι ανάμεσα στους νέους ποιητές, έχει σοβαρότατους λόγους που με ξεχωρίζει. «Πιστεύω» είπε, «ότι με την ποίησή σου ξαναδείχνεις τον δρόμο της ποίησης, το δρόμο της ποίησης που τον έχουν χάσει, όχι μόνο οι νέοι της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης…»

-Αποφεύγεις γενικά τις ατραπούς;

-Όχι βέβαια. Αγαπώ τις ατραπούς, αλλά μόνο τις ατραπούς που έχουν επιστροφή. Και παίρνω από εκεί σαν την μέλισσα και σαν την πεταλούδα ό, τι μου πάει, ό, τι είναι σύμφωνο με τη φύση μου.  Δεν μένω όμως στις ατραπούς. Γι’ αυτό άλλωστε, αν και είχα προτάσεις από κόμματα, από οργανώσεις μυστικές και φανερές, από εταιρείες και διάφορους «κύκλους», είπα, «συγνώμη παιδιά, εσείς αν θέλετε με θεωρείτε δικό σας, όμως εγώ θα μείνω απ’ έξω, ελεύθερος. Ό, τι σας αρέσει από μένα πάρετέ το, αλλά εγώ δεν μπαίνω σε κλουβιά». Κάποια στιγμή μάλιστα το είπα πιο έντονα: «Μα γίνεται να κλείσει κανείς σε κλουβί την αστραπή;»


-Ήθελα Γιάννη να πιάσουμε την ιστορία της ζωής σου από την αρχή. Τι ήταν πιστεύεις αυτό που πήρες μέσα από τους γονείς σου, την οικογένειά σου, για να εξελιχθείς σένα σύγχρονο στοχαστή. Ποιος σε βοήθησε στο να ανακαλύψεις αυτό τον εσωτερικό κόσμο και να τον εξωτερικεύσεις μέσα από τον στίχο, την γραφή;

-Εδώ γεννιέται το ερώτημα, γίνεται κανείς ποιητής ή γεννιέται; Και λέω τώρα, να, είμαστε 5 αδέλφια, μεγαλώνουμε στο ίδιο σπίτι, ακούμε τα ίδια πράγματα, βλέπουμε τα ίδια πράγματα, κι όμως εγώ βγαίνω μες απ’ όλα τούτα τόσο διαφορετικός. Που θα πει ότι ο ποιητής γεννιέται. Κι από το ίδιο χώμα, παίρνει το κάθε δέντρο, ανάλογα με τη φύση του, αυτό που χρειάζεται. Από το ίδιο χώμα, η κορομηλιά κάνει κορόμηλα, η αχλαδιά αχλάδια, το κλήμα σταφύλια.....................................................................................................................................................................

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Μελαχροινή Μαρτίδου

 
 
ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΔΥΟ ΜΟΡΦΕΣ, ΚΑΙ ΣΤΑΛΜΕΝΟ τον Μάιο του 2009:

Διαβάζοντας το ποίημα
«Το που μου κλέψαν το μπουφάν»

Κάθε κλοπή χαράζει μια γραμμή:
από δω ο κερδισμένος / ο χαμένος απ’ την άλλη.
Πάντοτε ήταν έτσι
σ’ όλους τους τόπους και καιρούς.

Όμως κάποτε ο κλέφτης
οδηγημένος από χέρι μυστικό
αρπάζει το μπουφάν του ποιητή Υφαντή.
Η διατέμνουσα γραμμή χαράχτηκε και τώρα
ο κλέφτης κέρδισε ένα μπουφάν
ο κάτοχος το έχασε.

Μα ο ποιητής γράφει ένα ποίημα γι’ αυτό.
Και κερδίζει η πολιτεία όλη.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ Γ.Υ.
«ΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ»

Κάθε κλοπή χαράζει μια γραμμή:
αυτός που κέρδισε από δω / αυτός που έχασε από κει.
Πάντοτε ήταν έτσι
σ’ όλους τους τόπους κι όλους τους καιρούς.

Όμως ο κλέφτης κάποτε
οδηγημένος από χέρι μυστικό
αρπάζει το μπουφάν του ποιητή.
Η διατέμνουσα γραμμή χαράχτηκε και τώρα:
ο κλέφτης που κερδίζει ένα μπουφάν
κι ο άλλος που το χάνει.

Μα ο ποιητής για τούτο το συμβάν
γράφει ένα ποίημα. Κι εξ αυτού
έχει κερδίσει τελικά η πολιτεία όλη.
 
 

  Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός

    Κυριακή, 26 Ιουλίου 2009, 13:11  www.zougla.gr

    Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τα ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ’ έναν τόμο από τις εκδόσεις ΑΧ.

    <Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός˙ επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται «Μηδέν»˙ επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλαδή του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, «Κάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων», ανάμεσα στις «Μάσκες του Τίποτε».>

     Μια πρώτη ανάγνωση (του Πάνου Γιαννάκαινα)

    Λένε πως οι ποιητές δεν γνωρίζουν εποχές, δεν κλείνονται σε στενά χωροχρονικά πλαίσια. Ακόμη, λένε πως μόνο από ορόσημα καταλαβαίνουν ή, πιο σωστά, νιώθουν. Κι αυτό, γιατί η ποίηση από μόνη της είναι έκφραση σκέψης και συναισθήματος διαχρονική, καθολική, ίσως καμιά φορά και παγκόσμια. Πρόκειται για γραπτή συλλογική αποθησαύριση, που διενεργείται δια χειρός... μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης. Γι’ αυτό πιθανόν η εποχή μας να πάσχει από έλλειψη ποίησης: πώς να αυτοσυγκεντρωθείς, πώς ν’ απομονωθείς, σ’ έναν υπέργηρο και ταυτόχρονα ταραγμένο κόσμο, όπου όλα συμβαίνουν γρήγορα, γύρω σου, έξω σου; Πώς να τολμήσεις να σκύψεις βαθιά στην ψυχή σου, όταν κυριαρχεί ο φόβος της απογοήτευσης πως θα βρεις ένα απύθμενο κενό;

    Ο Γιάννης Υφαντής αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση νεο-Έλληνα ποιητή που δεν μπορεί να αντισταθεί στις αναμφίβολες αυτές παραδοχές: «Γεννήθηκα δεν ξέρω πότε και πού. Αναζητώντας την ιαματική ομορφιά και την αλήθεια που ελευθερώνει, βρέθηκα στους δρόμους της ποίησης... Δεν υπάρχει θέμα˙ βρίσκομαι εδώ˙ βρίσκομαι πάντα εδώ...»

    Ταυτόχρονα, φροντίζει να δηλώσει χωρίς περιστροφές και αμφιταλαντεύσεις, να αποδεχθεί -να συμμορφωθεί θα έλεγα- προς την διαπίστωση του ατέρμονου κυκλικού χρόνου, του άπειρου χρόνου, που δεν οριοθετείται και τίποτα πάνω του δεν διεκδικεί την μοναδικότητα:

«Νά ‘μαι εδώ που το Μηδέν δαγκώνει

         την ουρά του

με ηδονή 

          και πόνο

νά ‘μαι

στο μέσον της αιωνιότητας

στην αρχή και στο τέλος της.»

    Ο τρόπος με τον οποίο αναμοχλεύει τον παρελθόν του δεν διακρίνεται από μοιρολατρικούς συναισθηματισμούς ή δακρύβρεχτη νοσταλγία. Είναι περισσότερο καυστικός και αυτοχλευαστικός, αποστασιοποιημένος από κάθε διάθεση επαναφοράς, αμετανόητος ίσως, και απαλλαγμένος, ελευθερωμένος από την συνηθισμένη ρομαντική ατμόσφαιρα, με την οποία οι άνθρωποι αρέσκονται να αναπολούν τα ήδη βιωμένα. Ο ποιητής αφήνεται γυμνός στα μάτια μας, προκειμένου να γευτούμε και να μοιραστούμε συναισθήματα κι απόψεις του κόσμου του, όπως:

     Την αισιοδοξία του (Κι αν σα δελφίνι):

 

 Κι αν σα δελφίνι βγαίνω από τον ύπνο και βουτώ ξανά

          μέσα στον ύπνο δοκιμάζοντας

πάλι και πάλι

είναι γιατί γυρεύω το βαθύτερο εκείνο ύπνο,

                   τον απόλυτο,

                   τη λήθη

απ’ όπου θα ξυπνήσω στην αυγή του κόσμου πρωινός

κρίνο και κρύο νερό

                   και με ματόκλαδα

                             αχτίδες.

 

 

     Ή την απογοήτευσή του,την πικρή του διαπίστωση (Ο Κρεμασμένος):

 

 Κρεμόμουν πληγωμένος στο ανεμόδεντρο

                 μερόνυχτα εννιά

με βέλος τρυπημένος και ταμμένος στο Θεό

και προσφερμένος

από εμένα

     σε μ’ένα.

Κι ο πιο σοφός δεν ξέρει το πού φτάνουν

οι ρίζες από τούτο τον πανάρχαιο σταυρό.
 

Δε μού ‘δωσαν ψωμί μηδέ κρασί αυτοί που είμαι

          ο Μάγος

          κι ο Τρελός

          κι ο Βασιλιάς

          κι ο Ιερέας

          κ’ η Ιέρεια

          κ’ η Βασίλισσα

          κ’ η Άμαξα

          κι ο Διάβολος

          κ’ η Δίκη

          και ο Χρόνος

          κι ο Τροχός

          κ’ οι Εραστές

          κι ο Ερημίτης

          και ο Θάνατος

          κι ο Πύργος

          και τα Άστρα

          κ’ η Σελήνη

          και ο Ήλιος

          και η Κρίση

          και ο Κόσμος˙

δε μού ‘δωσαν ψωμί μηδέ κρασί. Κοίταξα κάτω

κι έκραξα δυνατά όλες τις λέξεις με μια λέξη και λυμένος

από το δέντρο εκείνο έπεσα

                   εδώ

                ανάμεσά σας.

     Ή μπορεί, πάλι, την δύναμη της αυτογνωσίας, σ’ ένα χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό περιτύλιγμα (Απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών), που δεν αποσκοπεί παρά στο να επισημάνει την ματαιότητα –κάτι σαν την πρόζα του Μίλαν Κούντερα «Γελοίοι έρωτες»:

Εσύ στυλάτο ΙΒΙΖΑ

δεν έζησεςτη δόξα των τριάντα χρόνων μου ως σαράντα.

εσύ γνώρισες μόνο την πανέμορφη Αριάδνη.

Όμως εσύ παλιό μου ΦΙΑΤ 127

εσύ και τι δεν άκουσες. Και τι δεν είδες.

Σύμπαν μικρό που σ’ έλειωσαν οι τόσοι στεναγμοί της

          ευφροσύνης,

που σε ξεβίδωσαν κουνήματα γλυκά, που σε σμπαράλιασαν

οι άγριοι σεισμοί των οργασμών.

Και τ’ ουρανού σου από μέσα η οροφή πώς αχρηστεύτηκε,

                             ξεσχίστηκε 

(μα τρύπησε σχεδόν)

απ’ τα τακούνια τόσων γυναικών.

    Υπάρχουν φορές που ο σαρκασμός κορυφώνεται σχεδόν με τραχιά ιεροσυλία. Ο ποιητής γίνεται βλάσφημος, μα παραμένει αμετανόητα γήινος κι απλοϊκός (Σου τό ‘πα η γυναίκα είν’ εδώ):

Μόλις πληροφορήθηκα πως πέθαν’ ο Θεός

-μου τό ‘πε ο Γερμανός σοφός κύριος Νίτσε-

έψαξα μήπως βρω το κινητό του Πατριάρχη

να τον συλλυπηθώ. Αδύνατον.

                                      Αλλά

είπα στον εαυτό μου: «Ηρέμησε. Η γυναίκα

πανέμορφη, ολοζώντανη, είν’ εδώ.

Κι αυτό αρκεί.

Τι σχέση έχεις εσύ με πατριάρχες

και με συλλυπητήρια και βλακείες.

Σου τό ‘πα, η Γυναίκα είν’ εδώ.

Μην ασχολείσαι πια με το Θεό».

 
 

Αναφορές στον Γ. Υφαντή στο φόρουμ:

http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,8475.0.html

wings


 



 

« on: 17 Mar, 2007, 20:26:56 »
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

Γεννήθηκε το 1949 στη Ραΐνα της Αιτωλίας. Αφού έζησε για 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, κι εντέλει επέλεξε ως τόπο μόνιμης διαμονής το Πελασγικόν Τσουκαλάδων, στη Λευκάδα. Έχει σπουδάσει Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου επίσης, παρακολούθησε μαθήματα Φιλοσοφίας, Αρχαιολογίας και Αστρονομίας. Έχει συνεργαστεί με ελληνικές και ξένες εφημερίδες, καθώς και με πολλά ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και αρκετά ξένα. Εργάστηκε για δυο χρόνια στο Κρατικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, κάνοντας τις εκπομπές «Ελληνική και παγκόσμια ποίηση» και «Κατά βάθος το θέμα είναι ένα».

Ποιητικές συλλογές:
«Μανθρασπέντα», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1977
«Ο καθρέφτης του Πρωτέα», εκδ. Ιανός, Θεσσαλονίκη, 1986
«Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου», εκδ. Ρόπτρο, Αθήνα, 1988
«Ναός του Κόσμου», εκδ. Δελφίνι, 1996
«Αρχέτυπα» (συνθέσεις από φωτογραφίες, ζωγραφιές και χειρόγραφη ποίηση), εκδ. Ζήτη, Θεσσαλονίκη, 2001
«Έρως ανίκατε μάχαν», εκδ. Μελάνι, Αθήνα, 2004
«Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» (συγκεντρωτική έκδοση που περιλαμβάνει και ανέκδοτα ποιήματα), εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2006

Πεζογραφία:
«Αθανάτου Μνήμης Σημεία», εκδ. Ροές, Αθήνα, 1987
«Το ιδεόγραμμα του φιδιού», εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2003

Μεταφράσεις:
«Μυστικοί της Ανατολής», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1982
«Αρχαία Έδδα» (μετάφραση που περιλαμβάνεται πια στο βιβλίο «Ο Κήπος της Ποίησης»), εκδ. Θυμέλη, Αθήνα, 1983
«Ο Κήπος της Ποίησης» (4.500 χρόνια ξένης ποίησης), εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2000

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:

 


Ο ιστότοπος του ποιητή στη διεύθυνση: http://www.yfantis.gr/

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

Περισσότερες αναφορές του φόρουμ  εδώ .

 
 
 
"Ναός του Κόσμου", Γιάννης Υφαντής (Δελφίνι)
04/02/2010
 
του Βαγγέλη Ραπτόπουλου
Το βιβλίο που έχω ειλικρινά ζηλέψει τα τελευταία χρόνια, είναι η πιο μεστή ίσως από τις ποιητικές συλλογές του Γιάννη Υφαντή, «Ναός του Κόσμου» (1996). Για του λόγου το αληθές, παραθέτω τρία ποιήματα που τα ξέρω σχεδόν απέξω:

«ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ. Σώμα μου όσο παίρνει σε φροντίζω / σε πλένω, σε ταΐζω, σε ποτίζω, σε κοιμίζω, / σου δίνω ηδονές και σε γυμνάζω / να ’σαι σφιχτό και λυγερό, να ’σαι ανάλαφρο. / Βάφω τα γένια σου, τα δόντια σου βουρτσίζω, / κόβω τα νύχια σου, σε φέρνω / μπροστά σε όντα που σου δίνονται χωρίς να σ’ ανακρίνουν. / Σώμα μου όσο παίρνει σε φροντίζω. / Μέχρι να ’ρθεί ο Ξένος, ο Επίσημος, ο Άρχων τ’ Ουρανού / να σε τραβήξει σα λινάτσα και να κάμει / τα αποκαλυπτήρια του κενού.»

«ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ. Κοίταξε Αφροδίτη, ένας κότσυφας / κάθισε στο γυμνό κλωνάρι της συκιάς, μαύρος καρπός, / κι έπεσαν οι σταγόνες μια κουρτίνα που με χώρισε για / λίγο από μένα. / Γιατί είμαι παντού, είμαι παντού. / Μόνο μες στην καρδιά της πια δεν είμαι Αφροδίτη.»

«ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Κοιτάζω ένα έντομο εδώ / σ’ ένα λουλούδι• σαμάνος που ’φτασε στο νου, στον ήλιο ή / στο ιερό ενός φυτού. / Όπου η αμβροσία των μυημένων και το νέκταρ. // Κοιτάζω ένα έντομο εδώ και σκέφτομαι / πως κάθε ον / άλλο δεν είναι παρά μόνο ένα κινούμενο / είτε ακίνητο / ιερογλυφικό / μέσα στον άχτιστο ναό του Κόσμου.»

*O Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι πεζογράφος. Το τελευταίο του βιβλίο "Απέραντα άδειο σπίτι¨ κυλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Κέδρος.
 
>> Σχετικά άρθρα
"Ναός του Κόσμου", Γιάννης Υφαντής (Δελφίνι)
"Ναός του Κόσμου", Γιάννης Υφαντής (Δελφίνι)
"Φύλακας στη Σίκαλη", Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (Επίκουρος)
"The Lost City of Z", David Grann (Simon & Schuster)
"Αγανάκτηση", Φίλιπ Ροθ (Πόλις)
"Επιχείρηση Σάυλωκ", Φίλιπ Ροθ (Πόλις)
"Ιστορία της Ελληνικής επαναστάσεως", Γεώργιος Φίνλεϋ ( Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία)
«Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων» Μαρκ Μαζάουερ (Αλεξάνδρεια)
 
 
 

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΡΙΤΙΚΗ-ΑΝΑΦΟΡΑ

 

http://www.myspace.com/pankaperneka

 

Στην παραπάνω ιστοσελίδα βρέθηκε η εξής πολύ ενδιαφέρουσα κριτική-αναφορά:

 

Η αντίστροφη μηχανική του Γιάννη Υφαντή

 

Στιγμές μεγαλείου του Γιάννη Υφαντή από το βιβλίο του "Το ιδεόγραμμα του φιδιού" (εκδ. Πατάκη). 

Δικαιώνει επάξια νομίζω την εξίσωσή μου: 

Τέχνη = Επιστήμη + Φιλοσοφία + Τελετουργία

 
 
 

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΔΕΣ

Στην ιστοσελίδα που ακολουθεί βρέθηκαν τα παρακάτω πολύ σημαντικά. (Γιατί ως φαίνεται μόνο οι εραστές -και γενικώς οι ερωτικοί άντρες- έχουν το χιούμορ και τη μεγαλοψυχία να κάνουν πρόεδρό τους έναν  ποιητή):

 http://negen.freeforums.org/post972.html

Με σάτυρο και με Χριστό μοιάζει αυτός.
Μα είν’ αλήθεια πως τα έχει τα χρονάκια του.
Σαρανταπέντε, με πενήντα. Ή πιο πάνω;
Υπάρχουν κούκλοι γύρω μου, τι να τον κάμω αυτόν;

Και οι γονείς μου θα μου λέγαν «τον παππού σου;».
Μ’ αν είχ’ εκατομμύρια, οι άχρηστοι,
νέο θα τον ευρίσκανε και με χιλιάδες χάρες.

Να τον ξανακοιτάξω. Ωχ, αμάν!
Μ’ αρέσει διάβολε!
Κι ανάθεμα, ανάθεμα
στην κοινωνία που φθονεί, στην κοινωνία
τη δολοφονική που δεν αφήνει
ν’ αγαπηθούμε λεύτερα, μ’ όποιονε μας γουστάρει.


Γιάννης Υφαντής, Σκέψεις μιας έφηβης

Re: Ανυπεράσπιστα κι Ωραία

Δημοσίευσηαπό ABINORMAL την Κυρ Δεκ 27, 2009 10:50 pm

Ο ΜΙΚΤΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑ-ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΔΩΝ ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΛΟΣ
Γιάννη Υφαντή
ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΙΣΟΒΙΟΥ,ΕΠΙ ΤΙΜΗ,ΠΡΟΕΔΡΟΥ.
Εν Αθήναις τη 27η Δεκεμβρίου 2009.
Τα μέλη...

 

ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΑΜΟΣ

(Αφού φιλοξένησε στο σπίτι του στην Κορώνη Μεσσηνίας τον φίλο του Γιάννη Υφαντή, έφτιαξε γι' αυτόν (και του το χάρισε) το παρακάτω ποίημα, παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Γ.Υ : "Στο σπίτι σας ένοιωσα τόσο όμορφα. Όπως ο Οδυσσέας όταν έφτασε στο παλάτι των Φαιάκων"):

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΕΝ ΚΟΡΩΝΗ, 2011 μ. Χ.

 

Ο Οδυσσέας φάνηκε σε κόκκινη σχεδία,

με στίχους στη φαρέτρα του και άσπρη πανοπλία.

Από τον χρόνο εξόριστος, ταξίδευε μονάχος,

με τα κουπιά του μέτραγε της θάλασσας το πάχος.

Είχε τον ήλιο στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια

κι ας πέρασε στο διάβα του της θλίψης μονοπάτια.

 

- «Για κόπιασε ταλαίπωρε πολυταξιδευτή μας

να κάτσεις στο τραπέζι μας να πιεις απ' το κρασί μας,

να ξαποστάσεις, να μας πεις για τα παθήματά σου,

πού πήγαν οι συντρόφοι σου κι η όμορφη κυρά σου.

Γιατί την εγκατέλειψες τη γη την ξακουσμένη,

σαν την Ιθάκη πού θα βρεις άλλη στην οικουμένη;»

 

- «Κυρά μου και γυναίκα μου είναι η μοναξιά μου

κι αυτή η πολυτάραχη η τρυφερή καρδιά μου.

Σύντροφοι είν' τ' αηδόνια μου, τα ευωδιαστά λουλούδια

τ' άστρα, τα φεγγαρόπουλα, της νύχτας τα καλούδια,

άγια εικονίσματα απ' το ναό του κόσμου,

ποιήματα παρηγοριές που τα κρατώ εντός μου.

Κι όσο για την πατρίδα μου, του νόστου μου τον πόνο,

όσο κι αν φεύγω μακριά, ένα γυρεύω μόνο:

Του θηλυκού τ' αρχέτυπο σκέφτομαι κι αγαλλιάζω,

τούτο μονάχα αναπολώ αν κάποτε δειλιάζω.

Και αν δεν γνώρισα Θεό και άγιο δεν είδα,

το θήλυ  λέω θεϊκό, το θήλυ και πατρίδα.»

 
 

 

 

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μου βιβλία επί του θέματος είναι δύο.

Το «Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία-Κίνα» του Νίκου Καζαντζάκη και οι «Μυστικοί της Ανατολής: Σούφι, Ινδοί, Ταό, Ζεν» του Γιάννη Υφαντή. Και εννοείται ότι έχω καταβροχθίσει ουκ ολίγα σχετικά κείμενα. Το βιβλίο του Καζαντζάκη, όμως, κάτω από τον μανδύα του οδοιπορικού, κρύβει μια εφαρμοσμένη εκδοχή της ανατολίτικης σοφίας, και μάλιστα από έναν Νεοέλληνα. Παρομοίως, η συλλογή του Υφαντή, με τα αυθεντικά μυστικιστικά κείμενα της Ανατολής, ξεπερνάει τα όρια της απλής ανθολόγησής τους και συγκροτεί μια ενιαία σύνθεση, υπό το πρίσμα ενός ικανού ποιητή και μεταφραστή, που παράλληλα τυγχάνει συμπατριώτης και σύγχρονός μας. Η έμφαση στην καταγωγή των δύο λογοτεχνών δεν είναι σοβινισμός. Απλώς τους φέρνει πιο κοντά μου, με βοηθάει να μεταφέρω τα γραπτά τους πιο αποτελεσματικά στην προσωπική μου ζωή.

Πράγματι, τέτοιου είδους κείμενα προορίζονται να λειτουργήσουν όχι ως στείρα φιλολογική ενασχόληση, αλλά ως οδηγοί συμπεριφοράς, ως υποδείγματα τρόπου ζωής. Αλλιώς κινδυνεύεις να γίνεις Δον Κιχώτης, με το κεφάλι χωμένο στα νέφη των σημερινών ιπποτικών μυθιστορημάτων, τα οποία δεν είναι άλλα από τα βουνά τυπωμένου χαρτιού (ή ατύπωτων ιμέιλ), που μας καταπλακώνουν καθημερινά στη Δύση.

«Ευτυχία είναι να λικνίζεσαι με το κύμα». Αυτή η κινέζικη ρήση, την οποία αγνοώ πια πού πρωτοδιάβασα, μ' έχει επίσης σημαδέψει. Παρά τον προφανή καιροσκοπισμό της, η ουσία της είναι αφοπλιστικά ειλικρινής. Καλώς ή κακώς, μόνο αν αφεθείς να παρασυρθείς από τα κύματα των περιστάσεων, υπάρχει περίπτωση να νιώσεις ευτυχής μέσα στη θάλασσα της ζωής. Και φυσικά, όταν τυχαίνει να θες να λικνιστείς με το κύμα, ουδέν πρόβλημα. Τι γίνεται, όμως, όταν ολόκληρη η ύπαρξή σου δυσανασχετεί και αντιστέκεται, όταν το να πας κόντρα-στο-ρεύμα είναι ο μόνος τρόπος για να μην προδώσεις τον εαυτό σου; Εν προκειμένω, η σοφία της Ανατολής είναι σαφής: φρόντισε να κοντύνεις το ανάστημά σου, εάν σε εμποδίζει, φρόντισε να τιθασεύσεις το άπληστο εγώ σου. Εξάλλου, από το υπερτροφικό μας εγώ ξεκινούν όλα τα προβλήματα.

Αλλοτε, πάλι, με συγκινούν απέραντα κάτι χαϊκού, που εκ πρώτης όψεως δεν διαθέτουν τόσο μεγάλο φιλοσοφικό βάθος. Απατηλά απλοϊκά και μονοσήμαντα, δήθεν σκέτες κομψές εικόνες, λεκτικά αραβουργήματα, υποτίθεται, αποκλειστικά αισθητικής αξίας. Κι όμως. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοια στολίδια κρύβουν τόσες σημασίες, ώστε ολόκληρη η Βιβλιοθήκη του Σύμπαντος δεν αρκεί για να τις χωρέσει.

Υπάρχει, φέρ' ειπείν, εκείνο το γνωστό γιαπωνέζικο ποίημα που λέει: «Πεσμένο φύλλο, που επιστρέφει στο κλαδί. Α, μια πεταλούδα!» Η φινέτσα της εικονοποιίας και η φυσικότητα στην επιλογή των συμβόλων σ' αφήνουν άναυδο. Ασφαλώς, το σύντομο αυτό χαϊκού μιλάει για τη σχεδόν τετριμμένη πια διάζευξη ανάμεσα σε όσους βλέπουν το ποτήρι της ζωής μισοάδειο και σ' εκείνους που το βρίσκουν πάντα μισογεμάτο. Γι' άλλους πεσμένο φύλλο και φθινόπωρο, και γι' άλλους άνοιξη και πεταλούδα. Και ταυτόχρονα, η ενότητα των αντιθέτων, η δημιουργική συνύπαρξή τους, η αρμονία ανάμεσα στο γιν και στο γιανγκ. Για πόσα μιλάει ένα παιδαριωδώς απλό ποίημα!

Το πλέον ακαταμάχητο, όμως, παραμένει αυτή καθαυτή η πεταλούδα. Το σύμβολο της ελαφρότητας και της χάρης. «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» από τη μία, και η θεϊκή χάρη της αιώνια αναγεννώμενης φύσης, από την άλλη. Κι ακόμη, χωρίς συμβολισμούς και αλληγορικές διαστάσεις, το ίδιο το έντομο πεταλούδα. Το σκουλήκι που έβγαλε φτερά κι απογειώθηκε, το ταπεινό ον που είναι καταδικασμένο να σέρνεται στη γη, τινάζεται ξαφνικά ψηλά και αιωρείται στον χλιαρό ευωδιαστό αέρα, για να πετάξει και να χαθεί στον ουρανό.

Εν τέλει, το ασήμαντο και ταυτόχρονα πολύτιμο αυτό έντομο εκφράζει μέσα μου όλη τη σοφία της Ανατολής. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί κανείς να φέρεται σύμφωνα με τις διδαχές της, να είναι ένας Ανατολίτης, όνομα και πράγμα. Και επειδή κάτι τέτοιο συχνά αποδεικνύεται αδύνατον, τουλάχιστον προσπαθώ. Οταν ξετυλίγεται μπροστά μου η ζωή, με τα καλά της και με τα άσχημα, ιδίως με τα άσχημα, αγωνίζομαι να σταθώ γαλήνιος απέναντί τους, ατενίζοντάς τα, λέγοντας μόνο, με κάτι μεταξύ έκπληξης και απορίας: «Α, μια πεταλούδα!»

Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι πεζογράφος

 
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ


Ο Γιάννης Υφαντής παρουσιάζει το βιβλίο του «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βιβλίου, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. «Οι μεταμορφώσεις του μηδενός» εκδόθηκαν για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Ερατώ το 1993. Ακολούθησε το 2006 μια δεύτερη έκδοση με δύο συλλογές και, τέλος, η φετινή τρίτη έκδοση που περιλαμβάνει 7 ποιητικές συλλογές. Ο Γιάννης Υφαντής «ιερουργεί με στολή μέλισσας» για κάμποσα χρόνια στο νέκταρ της ποίησης. Τα πρώτα του ποιήματα έχουν εκδοθεί το 1977. Τη συνεργασία του με ξενόγλωσσες και ελληνικές εφημερίδες θα μπορούσα να την δω ως μια προσπάθεια να κατακτήσει την προσωπική του γραφή. Άφησε το στίγμα του σ’ όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά περιοδικά. Δούλεψε στο κρατικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια. Μερικές από τις ποιητικές του συλλογές είναι : “Μυστικοί της Ανατολής” (1980),”Ο καθρέφτης του Πρωτέα” (1986) , “Αθανάτου μνήμης σημεία”(ποιητικά και φιλοσοφικά δοκίμια για τον Οιδίποδα και το Μαντείο των Δελφών(1987), «Ποιήματα-κεντήματα στο δέρμα του διαβόλου»(1988), «Ναός του κόσμου»(1997). Σε ντοκιμαντέρ του Χρήστου Αρώνη πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Υφαντής μαζί με την κόρη του Αριάνδη. Άλλες ποιητικές συλλογές, «Ο κήπος της ποίησης» , «Αλέκτωρ Εράσμιος» (ερωτικά ποιήματα του Υφαντή και χαλκογραφίες του Γιώργου Σταθόπουλου). Επίσης, «Το Ιδεόγραμμα του φιδιού» (Θρύλοι, όνειρα και ερμηνεία τους, πραγματικά γεγονότα), οι «Μάσκες του τίποτα»(2005), «Κάτω από το Εικόνισμα των Άστρων»(2006). Ο ποιητής διαβάζει ποιήματά του στο cd «Ο Γιάννης Υφαντής διαβάζει Υφαντή» ,διάρκειας 73 λεπτών. Η ανθολογία «Στις αμμουδιές του Ομήρου-3000 χρόνια ελληνικής ποίησης» ετοιμάζεται για έκδοση. Ποιήματα του Υφαντή έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί .Το 1995 του απένειμαν το βραβείο Καβάφη. Το Υπουργείο Πολιτισμού της Γερμανίας τον προσκάλεσε για τρεις μήνες στο Μόναχο. Αγαπάει τον Αναξίμανδρο και το βιβλίο του βασίζεται στην αρχή της «αενάως αυτοτρεφόμενης ενέργειας του σύμπαντος». Η δυστυχία του ανθρώπου, λέει ο Υφαντής, είναι ότι δεν μπορεί να ενώσει το τέλος με την αρχή. Τα ποιήματα και τα όντα είναι μεταμορφώσεις του μηδενός. Το «μηδέν δαγκώνει την ουρά του με ηδονή και πόνο». Για τον Δημοσθένη Κούρτοβικ ο Υφαντής είναι «αιρετικός και βλάσφημος αλλά ίσως και ο πιο ένθεος ποιητής (εφημ.Τα Νέα, 17/7/1992). Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, το 2002, κατακεραυνώνει τις “ μαφίες των μετρίων και τις κλίκες των γραμμάτων” που αντιμετωπίζουν τον ποιητή με μια συνομωσία της σιωπής. Για τον Θανάση Μαρκόπουλο ο Υφαντής είναι ένας Έλληνας μυστικός οργισμένος και σαρκαστικός γήινος και οραματικός που ποιεί τον κόσμο εξαρχής, σπάζοντας τις κατασκευές- κλουβιά που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να χαρούν τη ζωή.Ο Γιάννης Υφαντής «ψάχνει την ιαματική ομορφιά» και δηλώνει με το στίχο «βρίσκομαι πάντα εδώ» την σταθερή και ακλόνητη θέση του. Θα τον δείτε να κουβαλάει ένα « τσουβάλι άστρα με μάσκα φεγγαριού». Διαδίδει πως ο καλύτερος ορισμός ενός πράγματος είναι το ίδιο το πράγμα. Ομοίως, ο καλύτερος ορισμός της ποίησης είναι η ίδια η ποίηση. Ποίηση είναι τα παραμύθια των μεγάλων σε ένα μεγάλο βιβλίο που το ονομάζει Βιβλιόκοσμο:
ένα βιβλίο-κόσμος
ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί και έχει γραφτεί με πράγματα και όχι με λόγια
ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί και έχει γραφτεί από τον κόσμο με τον κόσμο για τον κόσμο
ο κόσμος είναι το βιβλίο του κόσμου,
τέλος δεν έχει ο κόσμος ούτε αρχή
μα ο ποιητής αποκαλύπτοντας τον κόσμο είναι σαν να τον φτιάχνει από την αρχή
υπάρχει μόνο ένα βιβλίο να διαβαστεί και τούτο είναι το βιβλίο του κόσμου
γράφω θα πει διαβάζω το βιβλίο του κόσμου
όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο υπογραμμίσεις στο βιβλίο του κόσμου
όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο σημειώσεις, ζωγραφιές στα περιθώρια των σελίδων του
γράφω θα πει πως δείχνω στους ανθρώπους πως
προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους την ομορφιά ή την φρίκη
που διαβάζω στο βιβλίο του κόσμου
γιατί κανένας δεν αντέχει να διαβάζει μόνος το βιβλίο του κόσμου.

http://mesokosmos.blogspot.com/2009/06/blog-post_18.html
 

sathaveri.

 

 

The Book of Cosmos -a poem by YANNIS YFANTIS

 

A difficult but frequently asked question that a writer faces is - ''why do you write?"

At times, the writer gets provoked and dismisses the question. But that question is answered in a

beautiful way by the Greek Poet Yannis Yfantis.

 

Tuesday, January 4, 2011

 

The Book of Cosmos -a poem by YANNIS YFANTIS

 

A difficult but frequently asked question that a writer faces is - ''why do you write?"

At times, the writer gets provoked and dismisses the question. But that question is answered in a

beautiful way by the Greek Poet Yannis Yfantis.

 

THE BOOK OF COSMOS

Only one book has been written

 

and it has been written by things and not by words

 

Only one book has been written

and it has been written by Cosmos through Cosmos for Cosmos.

 

Cosmos is the book of Cosmos.

 

Cosmos has no beginning and no end

but when the poet reveals Cosmos

It looks like creating Cosmos from the beginning.

 

There is only one book to be read

and this is the book of Cosmos.

 

To write means to read the book of Cosmos.

All my writings are nothing but underlines in the book of Cosmos.

All my writings are nothing but designs, notes, on the margin of its pages. 

 

To write means to point out to the people

to try to share with them

the beauty or the horror I read in the book of Cosmos.

 

For no one can bear to read the book of Cosmos alone.

 

Yannis Yfantis:-

 

Greek Poet and author of Temple of Cosmos (1996)

Courtesy This too was published in the Journal of Literature & Aesthetics, July – December2001, Vol.1 and No.1 under the chief editorship of Dr. S. Sreenivasan, the veteran English Professor in Kollam. I got the old copy of the Journal from Hari Books Karunagappally.

Posted by k. jayachandran cheriyappilly

 
 
 
 
 
 

Από το Μπλογκ "Ο Ήχος της Απώλειας" του Ν.Γ. Λυκομήτρου:
http://the-sound-of-loss.blogspot.com/2011/07/blog-post_08.html

Παρασκευή, 8 Ιουλίου 2011
ΤΟ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΥΦΑΝΤΗ

Ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή Έλληνες ποιητές, ο Γιάννης Υφαντής, προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό τις ποιητικές συλλογές «Οι Μεταμορφώσεις του Μηδενός» (συγκεντρωτική έκδοση που περιλαμβάνει τις συλλογές «Μανθρασπέντα», «Ο Καθρέφτης του Πρωτέα», Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου», «Ναός του Κόσμου» «Έρως Ανίκατε Μάχαν», «Μάσκες του Τίποτε» και «Κάτω απ’ το Εικόνισμα των Άστρων»), «Αθανάτου Μνήμης Σημεία», «Το Ιδεόγραμμα του Φιδιού», «Μυστικοί της Ανατολής», «Ο Κήπος της Ποίησης» και «Αρχέτυπα» σε ψηφιακή μορφή. Οι προαναφερθείσες συλλογές είναι διαθέσιμες στον ιστότοπο του ποιητή (www.yfantis.gr), στην ενότητα «Έργα», και δίνουν τη δυνατότητα στους επίδοξους αναγνώστες να γνωρίσουν το ποιητικό corpus του Γιάννη Υφαντή σε όλο του το εύρος.


 

 

Από το περιοδικό ΣΑΒΒΑΤΟ, Αυγούστου ή Σεπτεμβρίου του 2011:


 

 

Ποιήματα του Γιάννη Υφαντή στα ισπανικά σε αναφορά στην ισπανική ιστοσελίδα el-placard.blogspot.com.es :
http://el-placard.blogspot.com.es/search/label/Yannis%20Yfantis

 

 


 

O ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ, SIMON SAGITTARIUS, ΑΝΑΦΕΡΕΙ:

(επιλέξτε φωτογραφία για μεγέθυνση)

 


 

 

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ